OPIS INTERWENCJI

Terapia manualna to termin opisujący szereg interwencji stosowanych przez zróżnicowaną grupę specjalistów klinicznych. Teoretycznie można rozważyć, że wszystkie spotkania terapeutyczne potencjalnie obejmują element manualny, jeśli weźmie się pod uwagę prosty dotyk (albo poprzez badanie fizykalne, zapewnienie terapeutyczne, albo wsparcie). Jednakże na potrzeby tego arkusza informacyjnego ograniczymy nasz opis manualnych interwencji terapeutycznych do tych, w których klinicyści używają rąk lub instrumentów w celu dostarczenia fizycznego bodźca do ciała pacjenta i gdzie klinicyści uważają takie leczenie za możliwy do zdefiniowania element spotkanie zawodowe.

PRAKTYCY STOSUJĄCY TERAPIE MANUALNE

Terapia manualna jest najbardziej kojarzona z kręgarzami, masażystami, osteopatami i fizjoterapeutami/fizjoterapeutami; jest również używany przez trenerów lekkoatletycznych i niektórych terapeutów zajęciowych. Niektórzy lekarze to autonomiczni pracownicy podstawowej opieki zdrowotnej (np. kręgarze, osteopaci i fizjoterapeuci/fizjoterapeuci w krajach anglosaskich), a niektórzy pracują pod kierunkiem lekarza, w zależności od systemu medycznego.

MECHANIZMY DZIAŁANIA

Manualne spotkania terapeutyczne obejmują szereg czynników, które mogą mieć wpływ na wyniki. Oprócz wszystkich interakcji klinicznych mechanizm działania terapii manualnej obejmuje zarówno efekty „specyficzne”, jak i kontekstowe. Skutki kontekstowe można uznać za wpływ na stan osoby, który wynika z interakcji międzyludzkich, przekonań i oczekiwań oraz poczucia bezpieczeństwa. Dlatego też zwierzęce modele terapii manualnej mogą zapewnić wgląd w „specyficzne” efekty, ponieważ niektóre z tych czynników kontekstowych mają na nie mniejszy wpływ (Bialosky, JE i in., 2009). Na przykład dowody pochodzące z modeli zwierzęcych wykorzystujących różne metody manualne lub mobilizację wykazały skutki lokalne, w tym modulację stanu zapalnego i zmniejszenie zwłóknienia (Barbe, Harris i in. 2021). U ludzi, 30-minutowa terapia masażem przywróciła poziom kilku cytokin prozapalnych w surowicy do poziomu wyjściowego u zdrowych sportowców płci męskiej po ćwiczeniach sprinterskich i poprawiła objawy bólu związanego z patologią nerwu pośrodkowego (White 2020). Po masażu zmniejszyła się także powysiłkowa bolesność mięśni (White 2020). Terapia manipulacyjna kręgosłupa (SMT), dominująca interwencja stosowana przez osteopatów i kręgarzy oraz niektórych fizjoterapeutów, jest dobrym przykładem wieloczynnikowego charakteru mechanizmów leżących u podstaw zaobserwowanej poprawy klinicznej (Bialosky, Bishop i in. 2009). Dowody na istnienie czynników biomechanicznych powiązanych z wynikami klinicznymi są niespójne (Wong, Parent i in. 2015). Z drugiej strony, pojawiające się dowody coraz częściej sugerują istnienie czynników psychospołecznych (Sheriff 2022), takich jak oczekiwania i relacja między lekarzem a pacjentem,

DOWODY KLINICZNE

Terapia manualna jest zalecana w większości wytycznych klinicznych dotyczących leczenia nieswoistego bólu mięśniowo-szkieletowego, zarówno w przypadku bólu ostrego, jak i uporczywego (np. patrz raport międzyagencyjnej grupy zadaniowej na temat najlepszych praktyk w zakresie leczenia bólu, 2019) oraz w przypadku różnych schorzeń (np. wytyczne NICE [NG59 ] na ból krzyża, wytyczne NICE [NG226] dotyczące choroby zwyrodnieniowej stawów).