Według definicji Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań nad Bólem, IASP zintegrowana medycyny bólu to skoordynowaną czasowo, kierowana mechanizmami, zindywidualizowana i oparta na dowodach integracja wielu interwencji w leczeniu bólu.

Opieka zintegrowana może łączyć strategie leczenia z różnych dziedzin medycyny komplementarnej/alternatywnej, medycyny tradycyjnej lub obu. Łączenie jakichkolwiek interwencji – niezależnie od tego, czy wiąże się to z połączeniem podejść konwencjonalnych z innymi podejściami, czy też nie – wymaga skoordynowanej współpracy między specjalistami a osobą cierpiącą ból.

ZINTEGROWANY PLAN LECZENIA BÓLU

Opracowanie i realizacja zintegrowanych planów leczenia bólu odbywa się optymalnie w ramach uzgodnionego modelu opieki wbudowanego w placówkę opieki zdrowotnej. Plany leczenia bólu to skoncentrowane na osobie i zindywidualizowane plany leczenia, które opierają się na biopsychospołecznej ocenie bólu danej osoby, jego wpływu i czynników przyczyniających się do jego wystąpienia, a także uwzględniają preferencje i zasoby danej osoby.

Plan powinien obejmować cele/rezultaty, które pacjent uznał za ważne dla siebie i uzgodnił z lekarzem. Wyniki oceny klinicznej należy zsyntetyzować w postaci przypadku i potwierdzić jako dokładne przez osobę leczoną. W planie opieki lekarz prowadzący powinien określić, które aspekty  (na przykład odczuwanie bólu, nastrój, poziom aktywności, i sen) będą objęte różnymi interwencjami i zaplanują kolejność i realizację tych interwencji. Lekarz powinien wyjaśnić plan opieki osobie poddawanej leczeniu, aby upewnić się, że istnieje wspólne zrozumienie tego, co ma nastąpić, oraz roli osoby leczonej i lekarza(-ów) prowadzącego(-ych) we wdrażaniu planu.

Plany leczenia bólu najlepiej opierają się na podejściu interdyscyplinarnym, dostosowanym do konkretnego przypadku. Podstawą podejścia interdyscyplinarnego jest zespół multidyscyplinarny, który ma uzgodnione podejście do diagnozy, celów leczenia i planów obejmujących obserwację i ocenę.

Model opieki definiuje się jako specyficzne dla danej jurysdykcji (lub miejsca) ramy oparte na dowodach, które określają, jaką opiekę należy otrzymać i w jaki sposób należy ją świadczyć w danej placówce, z lokalizacjami i dostosowaniami opartymi na lokalnych zasobach, infrastrukturze i potrzebach ludności (Speerin i in., 2020).

Model opieki powinien także obejmować określenie i uzgodnienie ról i obowiązków pacjenta oraz jego świadczeniodawców w ramach modelu opieki. W praktyce istnieje wiele placówek opieki zdrowotnej, w których obecnie świadczona jest opieka integracyjna w przypadku braku spójnego modelu opieki.

Istnieją znaczne różnice, nawet pomiędzy krajami o wysokich dochodach, w zakresie, w jakim interdyscyplinarne modele opieki są możliwe dzięki zapewnianiu zespołów multidyscyplinarnych. Inaczej mówiąc, sama obecność wielodyscyplinarnego zespołu nie gwarantuje, że opieka będzie świadczona w sposób interdyscyplinarny. Taka opieka wymaga starannego planowania i regularnej komunikacji w zespole leczącym.

Korzyści ze stosowania zintegrowanych planów leczenia bólu są następujące:

Model opieki, który integruje różne interwencje/podejścia, zwiększa potencjał ukierunkowania na różne objawy i czynniki podtrzymujące klinicznych stanów bólowych. Ponadto istnieje większe prawdopodobieństwo, że plan opieki będzie odpowiadał preferencjom i celom każdej osoby. Dodatkową korzyścią jest to, że wdrożenie specjalnie ukierunkowanych i połączonych interwencji minimalizuje redundancję i maksymalizuje szanse na synergię leczenia. Jest to szczególnie istotne w sytuacjach, w których zasoby są ograniczone (np. w krajach o niskich i średnich dochodach) i gdzie korzyści można zmaksymalizować poprzez połączenie dostępnych zasobów w leczeniu bólu (np. niedrogie leki z prostymi strategiami edukacji i fizjoterapii).